Aynaya Bakmadan Kimseyi Sevemezsin

Bakın, bu cümleyi gözünüzün gördüğü her yere asın:
“Kim dışarıya bakarsa rüya görür; kim içine bakarsa uyanır.” – Carl Gustav Jung

Uyanmak, sadece sabah gözünü açmak değildir.
Bazen birini çok severken neden bu kadar kırıldığını anlamaktır.
Bazen hiç susmadığın hâlde içinden hiçbir şeyin duyulmadığını fark etmektir.
Ve en çok da, sevginin bir başkasına yönelmeden önce içinden geçip geçmediğine bakmaktır.

İçinden geçmediğin bir duyguyu, dışarıya veremezsin.
Kendine sabrın yoksa karşındakini dinlemeye tahammülün kalmaz.
Kendini anlamıyorsan, başkasının acısını yanlış okursun.
Ve içten içe eksik olduğunu bildiğin yerleri, başkaları doldursun istersin.

Oysa sevgi bir doldurma biçimi değil, taşma hâlidir.
İçin dolup taştığında, taşıdığın şey sevgiye dönüşür.

İnsan kendine indiğinde, başkasına ulaşmaz;
başkasında kendini bulur.

Bu yüzden bazı ilişkiler büyülüdür.
Çünkü o kişide yıllardır sarılmadığın tarafına dokunulmuştur.
Onunla değil, onun yanında hissettiğin “sen”le kurmuşsundur bağı.
Ve bağ sandığın şeyin, aslında seninle ilgili olduğunu fark ettiğinde sarsılırsın.

Belki de hepimiz önce şu soruyu sormalıyız:

Sevdiğim kişi mi beni büyülüyor, yoksa onun yanındaki hâlim mi?

Gerçek sevgiyi dışarıya ne zaman yansıtabiliyoruz biliyor musun?
İçimizle tam bağlantı kurabildiğimizde…
Kendimize şefkat gösterdiğimizde, başkasına şefkat taşırız.
Kendimizi sevdiğimizde, sevgimiz gerçek olur.

Ve bu yüzden aynaya bakmak bir lüks değil, bir zorunluluktur.
Kendine bakmadığın her yerde, kendini bir başkasının gözünde ararsın.
Ama o göz başka yöne çevrildiğinde yıkılırsın.
Çünkü dayandığın şey, senin kendine olan bağlılığın değil, onun sana bakışıydı.

Gerçek sevgi, bir başkasında bulduğun değil,
kendinle bağ kurduğunda yavaşça dışarıya sızan bir ışıktır.
Kendi içine indikçe…
Kırıldığın yerleri onardıkça…
İç sesini susturmayıp dinledikçe…
Aynaya baktığında gördüğün o gözleri yargılamayı bırakıp
sevgiyle selamladığında başlar her şey.

Çünkü kendinle barıştığın kadar başkasına sığınırsın.

Kendinle bağ kurduğun kadar bağ kurarsın.
Ve kendini sevdiğin kadar…
sevginden emin olursun.

Mehmet RIFAT

“… Bazı insanlar bize iyi gelir; gülüşleri dünyamızı aydınlatır, sesleri içimizi ısıtır, bakışları
yaşama sevinci verir. Bazı insanlar şifadır Nevzat Bey. İnanın abartmıyorum, böyle insanlarla
karşılaşmak büyük şans.”

Yırtıcı Kuşlar Zamanı / Ahmet Ümit