TEKNOLOJİ YAKINLAŞTIRDI,DUYGULAR UZAKLAŞTI!

Bir zamanlar mektuplar haftalarca yol alır, telefon kulübelerinde sabırla beklenirdi. Gönül ile gönül arasındaki mesafe yalnızca kilometrelerle değil, hasretle de ölçülürdü. Belki de bu yüzden o yılların besteleri daha derin, daha yaralı, daha dokunaklıydı.

24 ay askerlik vardı, gurbet vardı, istediğin kızı vermiyorlardı ,başlık parası vardı, töre vardı. Yaşanan duygular ne kadar ağırsa o kadar kağıda melodilere yansıyordu.

“Gelmeyeceksen mektup yazma,” derken şair; uzaklık sadece mekânsal değil, ruhsal bir yalnızlıktı. Sevenler kavuşamaz, kavuşanlar doyasıya sarılamazdı. Ve işte bu eksiklik, müziğin en güçlü ilhamıydı.

Bugün teknoloji sayesinde bir “tık”la görüntülü konuşmalar, saniyeler içinde gönderilen mesajlar, sürekli çevrimiçi hayatlar var. Hasretin yerini erişebilirlik, sabrın yerini hız aldı. Eskiden sevdiğinin sesini kasete çeker, yıllarca saklardın. Şimdi ses kaydı 10 saniyelik bir uygulama anısı.

Peki, bu kadar kolay ulaşmak, duyguların kıymetini azalttı mı?

Birçok müzikseverin hemfikir olduğu bir konu var: Artık şarkılar daha yüzeysel, daha “anlık” ve daha hızlı tüketiliyor. Hatta müzik sözlerin çok daha önüne geçti.Kimse şarkı sözüne bakmıyor ,kendini sadece müziğin akışına bırakıyor.Belki de acının mayası eksik, özlemin kıvamı yok. Çünkü ne kadar çok bağ kurarsak, o kadar az hasret çekiyoruz.

Oysa özlem, sanatı besleyen en büyük damardı. Beklemenin, kavuşamamanın, sustuğun halde içinde bağıran duyguların melodisiydi o eski şarkılar.

Belki de zaman, bize şunu söylüyor:

Teknoloji sevgiyi değil, sadece mesafeyi yakınlaştırdı. Ama gerçek duygular hâlâ “beklemeyi bilen” şarkılarda saklı…

Serkan ÇABUŞ